جوجه پلاس : هر آنچه که باید درباره مرغ گوشتی آربورو آکرز  پلاس بدانید

شرکت آربرو آکرز فارمز (Arbor Acres Farms Inc) در سال 1917 در ایالت کانکتیکات (Connecticut) آمریکا توسط برادران ساگلیو (Saglio) بنا نهاده شد. شروع کار آن‌ها با کشت میوه و سبزیجات بود. در سال 1923 ورق برگشت و آن‌ها به طور اتفاقی با پرورش چند مرغ در یک جعبه پیانوی (piano crate) دور ریختنی، بذرهای یک تجارت بزرگ را کاشتند. این کار کم‌کم رونق گرفت تا اینکه در سال 1939، هنری ساگلیو به همراه دو برادرش، جان و چارلز، پرورش طیور را به صورت جدی دنبال کردند.

آربرو آکرز هم در زمینه تولید مرغ تخم‌گذار و هم جوجه گوشتی فعال بود، اما شهرت بین‌المللی‌اش بیشتر به خاطر لاین ماده گوشتی‌اش (female line) بود. در آن زمان، شرکت‌های دیگر به دنبال نرهای گوشتی مناسب برای ترکیب با این ماده می‌گشتند. در این میان، چارلز ونترس با توسعه نر نژاد کورنیش ونترس (Vantress Cornish male) و ترکیب آن با ماده نیکولز (the Nichols female)، توانست در مسابقه معتبر “مرغ فردا” (Chicken-of-Tomorrow Contest) مقام‌های اول و دوم را کسب کند.

ماده آربرو آکرز تا دهه 90 میلادی، زمانی که بازده گوشت اهمیت ویژه‌ای در بازار پیدا کرده بود، به عنوان موفق‌ترین ماده در سطح جهانی شناخته می‌شد. در اوایل دهه 1950، آربرو آکرز جوجه گوشتی وایت راک را به بازار عرضه کرد که با استقبال بی‌نظیری در سطح بین‌المللی مواجه شد. تا سال 1958، تخمین زده می‌شد که 50 درصد مرغ‌های گوشتی در جهان دارای ژن‌های آربرو آکرز باشند. این شرکت در سال 1969 دو لاین ماده جدید، AA 50 و AA 60، را معرفی کرد و در نهایت در سال 1976، لاین‌های نر و ماده پرورش دهنده مرغ گوشتی AA را به صورت جداگانه یا بسته‌بندی شده به بازار عرضه نمود.

در کنار تولید مرغ گوشتی، آربرو آکرز در زمینه مرغ‌های تخم‌گذار نیز فعال بود و نژادهای متنوعی را تولید و عرضه کرد. پس از توقف فعالیت شرکت Mt Hope، آربرو آکرز ابتدا مرغ Mt Hope Queen را به فروش رساند. در اواخر دهه 60، نژاد تخم سفید AA 26 به عنوان جایگزینی برای AA Queen معرفی شد و در اواخر دهه 70، مرغ لگهورن AA نیز به این مجموعه اضافه گردید. یک نقطه عطف مهم در تاریخچه مرغ‌های تخم‌گذار آربرو آکرز، خرید نژاد معروف هارکو در سال 1964 بود. این نژاد که حاصل تلاقی رود آیلند رد (Rhode Island Red) و بارد پلیموث (Barred Plymouth Rock) بود، در سال 1924 توسط هاوارد آ. ریچاردز پرورش داده شده بود. در دهه 50، نژادهای خالص رود آیلند رد و بارد پلیموث متعلق به ریچاردز سالانه 250 تا 260 تخم تولید می‌کردند که در آن زمان از بالاترین بازدهی‌ها در میان نژادهای خالص در ایالات متحده به شمار می‌رفت. آربرو آکرز با خرید لاین‌های هارکو بلک پس از فروش شرکت هارکو اورچاردز توسط ریچاردز در اوایل دهه 60، وارد عرصه تولید تخم مرغ قهوه‌ای شد و آن را با نام AA Sex-Link عرضه کرد. این شرکت در اواخر دهه 80 یک مرغ تخم‌گذار تخم قهوه‌ای دیگر نیز تولید نمود. با این حال، در سال 1986، آربرو آکرز به مشارکت خود در پرورش مرغ‌های تخم‌گذار در آمریکا پایان داد و برای پرورش و بازاریابی سویه‌های تخم‌گذار با بابولنای مجارستان همکاری کرد و به طور کامل بر پرورش مرغ گوشتی در ایالات متحده متمرکز شد.

موفقیت بین‌المللی آربرو آکرز منجر به تغییرات متعددی در مالکیت آن شد. شرکت International Basic Economy Corporation (IBEC) متعلق به برادران راکفلر، به تدریج تا سال 1964 مالکیت آربرو آکرز را به دست گرفت. سپس شرکت بریتانیایی بوکر پی‌ال‌سی، IBEC را خریداری کرد و تا سال 1985 که هنری ساگلیو از شرکت جدا شد، سهامدار عمده باقی ماند. ساگلیو پس از جدایی، شرکت آویان فارمز را با پسرش تأسیس کرد. بوکر پی‌ال‌سی تا سال 1999 مالک آربرو آکرز بود و در این سال توسط بی‌سی پارتنرز خریداری شد. در نهایت، آربرو آکرز اکنون تحت مالکیت آویاژن (Aviagen)، شرکتی مستقر در اسکاتلند، قرار دارد که در سال 2005 توسط گروه اریک وسوهان خریداری شد و یکی از سه برند اصلی مرغ گوشتی این شرکت به شمار می‌رود. هنری ساگلیو علاوه بر نقش کلیدی در صنعت طیور، سوابق مدیریتی و عضویت در شوراهای مرتبط با این صنعت و هنر را نیز در کارنامه خود داشت.

نقش مسابقه ملی “مرغ فردا” در پیشرفت صنعت مرغداری آمریکا و موفقیت آربرو آکرز غیرقابل انکار است. این مسابقه در سال 1945 با همکاری A&P، بزرگترین خرده‌فروش طیور در آن زمان، و وزارت کشاورزی ایالات متحده (USDA) برگزار شد. هدف از این ابتکار نوآورانه، پرورش نژادی از مرغ با رشد سریع‌تر و وزن‌گیری بهتر بود.
A&P که در تاریخ خرده‌فروشی مواد غذایی نقش مهمی داشت و با مدل بازاریابی با حجم بالا و هزینه کم برای دهه‌ها بر این صنعت مسلط بود، پس از محکومیت به دلیل محدودیت غیرقانونی تجارت در سال 1945، به دنبال بهبود وجهه خود بود و مسابقه “مرغ فردا” بخشی از این تلاش‌ها محسوب می‌شد. کشاورزان و پرورش‌دهندگان سراسر کشور در این رقابت شرکت کردند و جوجه‌ها در شرایط استاندارد پرورش داده شده و از نظر رشد، سلامت و ظاهر مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از برگزاری مسابقات منطقه‌ای در سال‌های 1946 و 1947، 40 فینالیست برای رقابت نهایی انتخاب شدند. در سال‌های 1948 و 1951، نژاد وایت راک متعلق به آربرو آکرز در دسته نژاد خالص به مقام قهرمانی رسید. این نژاد به دلیل عملکرد برتر خود نسبت به سایر نژادها، از جمله کورنیش تیره، مورد توجه قرار گرفت و در نهایت با آن تلاقی داده شد تا نژاد آربرو آکرز شکل بگیرد که به طور گسترده در صنعت مرغداری جهان مورد استفاده قرار گرفت.

شرکت آربرو آکرز توسط فرانک ساگلیو، یک مهاجر ایتالیایی، اداره می‌شد و پسرش هنری با پرورش مرغ برای فروش محلی، زمینه را برای موفقیت‌های بعدی فراهم کرد. پیروزی مرغ‌های هنری ساگلیو در مسابقه “مرغ فردا” نقطه عطفی بود که منجر به تأسیس یک تجارت ملی پرورش مرغ شد و گله‌های مادر به شرکت‌های بزرگ مرغ گوشتی در سراسر کشور عرضه می‌گردید. آربرو آکرز علاوه بر تأمین گله‌های مولد، در توسعه تکنیک‌ها و تأسیسات برای بهبود عملکرد مرغ نیز پیشرو بود. با افزایش تقاضا برای مرغ بیشتر و ارزان‌تر، صنعت مرغ گوشتی به سمت ادغام عمودی شتاب گرفت و خانواده ساگلیو در تأسیس شورای ملی مرغ، سازمانی برای روابط عمومی و لابی‌گری صنعت، نقش فعالی ایفا کردند.

داستان آربرو آکرز یک روایت جذاب از درهم تنیدگی یک مزرعه خانوادگی با یک مسابقه ملی و بلندپروازی‌های جهانی است. در سال 1964، نلسون راکفلر با خرید آربرو آکرز از طریق شرکت خود، IBEC، فصل جدیدی را در تاریخ این شرکت رقم زد. راکفلر که در همان سال برگزاری اولین مسابقه “مرغ فردا” از خدمات دولتی کناره‌گیری کرده بود، IBEC را به عنوان بازوی تجاری خود برای پیاده‌سازی رویکردی متفاوت در کمک به کشورهای در حال توسعه تأسیس کرد. هدف IBEC، با سرمایه‌گذاری در صنایعی نظیر تولید طیور، ترویج سیستم‌های تولید وابسته به سرمایه و فناوری پیشرفته، ایجاد طبقه متوسط مرفه و مقابله با نفوذ کمونیسم در کشورهایی بود که اغلب محل استخراج نفت توسط استاندارد اویل نیز بودند. IBEC با ترویج یک روش تولید مدرن و متکی به سرمایه، به تدریج تولید سنتی دهقانی را که بیشتر مبتنی بر نیروی کار انسانی و نهاده‌های محلی بود، تضعیف کرد. برای موفقیت این مدل، نیاز به زنجیره تامین پایدار غلات و همچنین سیستم‌های توزیع و فروش مدرن، مشابه زنجیره سوپرمارکت بزرگ A&P، احساس می‌شد. در همین راستا، IBEC در سال 1949 با کارگیل برای ساخت سیلوهای غلات در آرژانتین همکاری کرد، اقدامی که راه را برای توسعه بیشتر کارگیل در بازار آمریکای لاتین هموار ساخت. با خرید آربرو آکرز، ذخایر ژنتیکی مرغ AA به سرعت در سراسر جهان، از آمریکای لاتین گرفته تا آفریقا، آسیا و اروپا، گسترش یافت. همکاری‌های مشترک آربرو آکرز با شرکت‌های بزرگ کشاورزی در آسیا، از جمله در چین که هنوز هم بخش قابل توجهی از مرغ‌های آن از این ذخایر ژنتیکی هستند، از دستاوردهای مهم IBEC به شمار می‌رود.
با وجود موفقیت‌هایی نظیر جهانی‌سازی نژاد آربرو آکرز، تمامی پروژه‌های توسعه IBEC به یک اندازه کامیاب نبودند و در دهه 1970، این شرکت شروع به فروش دارایی‌های خود کرد. در سال 1980، IBEC با بوکر مک‌کانل ادغام شد و نام آربرو آکرز را برای خود برگزید. پس از آن، مالکیت آربرو آکرز چندین بار تغییر کرد و در حال حاضر بخشی از آویاژن است، یک شرکت پرورش مرغ که سه برند مطرح را در سطح جهانی عرضه می‌کند. این تحولات نشان‌دهنده پویایی و تغییرات مداوم در صنعت تولید طیور است.

با این حال، داستان مرغ صنعتی تنها به موفقیت‌های تجاری محدود نمی‌شود. ظهور این صنعت منجر به کاهش چشمگیر تنوع نژادهای مرغ و وابستگی بیشتر به نژادهایی با رشد سریع و بازدهی بالا شده است. هزاران کشاورز کوچک جای خود را به واحدهای بزرگ صنعتی دادند و با قراردادهای پیچیده با فرآوری‌کنندگان بزرگ روبرو شدند. پرورش متراکم مرغ‌ها نیز، علی‌رغم تلاش‌ها برای ایجاد نژادهای مقاوم، منجر به افزایش بیماری‌ها و مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها شده است که خود بحران مقاومت آنتی‌بیوتیکی را تشدید کرده است. هنری ساگلیو، که به عنوان “پدر” صنعت طیور شناخته می‌شود، در سال‌های پایانی عمر خود نسبت به استفاده بی‌رویه از آنتی‌بیوتیک‌ها ابراز نگرانی کرد و شرکتی برای تولید نژادهای بدون دارو تأسیس نمود، هرچند این تلاش‌ها نتوانست به طور گسترده در بازار نفوذ کند.

به طور خلاصه تاریخچه مرغ پلاس را اینگونه می‌توان بیان کرد:

• • در سال 1969 آربورآکرز دو لاین مادر AA 50 و AA 60 را تولید کرد.

• • در 1976 نیز ، آن‌ها لاین نر جوجه‌های گوشتی AA را تولید و هم به‌صورت مجزا و هم درکنار لاین ماده به فروش می‌رساندند.

• • در سال 1986 Arbor Acres پرورش مرغ تخم‌گذار در آمریکا را خاتمه داد و شرکت به‌طور کامل بر روی پرورش جوجه‌های گوشتی متمرکز شد.

• • در نهایت شرکت آویاژن آربرو آکرز را خریداری کرده و در حال حاضر سویه پلاس را ارائه می‌دهد.

نژاد آربور آکرز پلاس به عنوان سنگ بنای برند آربور آکرز، یک انتخاب برجسته برای پرورش بهینه مرغ گوشتی محسوب می‌شود. این نژاد با هدف تولید کارآمد پرورش یافته است، به طوری که هم والدین عملکرد مطلوبی دارند، هم جوجه‌های گوشتی پلاس از رشد بسیار خوبی برخوردارند. همچنین در فرآیند فرآوری بازده قابل توجهی ارائه می‌دهند. این ویژگی‌ها سبب شده تا نژاد پلاس در سراسر جهان به عنوان یک نژاد محبوب در صنعت پرورش جوجه گوشتی شناخته شود. علاوه بر این، کارخانه‌های تولیدکننده جوجه یک روزه نیز می‌توانند این جوجه‌ها را در مقیاس بالا و حتی در شرایط چالش‌برانگیز تولید کرده و سودآوری داشته باشند.
به طور کلی، مرغداران گوشتی به دلیل نرخ رشد فوق‌العاده، ضریب تبدیل غذایی بهینه (FCR) و درصد زنده‌مانی بالای جوجه‌های گوشتی نژاد آربور آکرز پلاس، سود قابل توجهی در پرورش کسب خواهند کرد. علاوه بر این، تقاضای بالا برای گوشت سینه این نژاد در کشتارگاه‌ها و مراکز فروش، آن را به انتخابی محبوب در میان مصرف‌کنندگان تبدیل کرده است.

مرغ آربور آکرز به طور کلی به خاطر اندازه بزرگ و کیفیت گوشت خوبش شناخته شده است. علاوه بر رشد سریع و تولید گوشت فراوان، مرغ‌های آربور آکرز به خوبی از خوراک خود استفاده می‌کنند و دارای ضریب تبدیل غذایی بهینه هستند. گوشت آن‌ها به خاطر ماهیچه‌های سینه قوی و چربی کم، نرم و خوش‌طعم است. به دلیل این ویژگی‌ها، آن‌ها اغلب در تولید صنعتی گوشت استفاده می‌شوند. رشد سریع و ضریب تبدیل غذایی عالی این نژاد، آن را برای تولید انبوه گوشت ایده‌آل می‌سازد.

ویژگی‌های ظاهری مرغ آربور آکرز پلاس:

نژاد آربور آکرز با بدنی گرد و تپل و پاهای کوتاه و قوی مشخص می‌شود. ساق‌های آن‌ها نسبت به میزان استخوان، گوشت خوبی دارند و پاهایشان زرد روشن است. این نژاد با یک غبغبک کوچک قرمز و یک تاج ساده متمایز می‌شود.
اگرچه آربور آکرز جذاب‌ترین مرغ نیست، اما به دلیل قابلیت اطمینان و تطبیق‌پذیری‌اش، انتخاب خوبی برای کسانی است که به دنبال پرورش مرغ برای گوشت هستند. مرغ‌های آربور آکرز ماده مانند نژادهای بومی تخم نمی‌گذارند و تمرکز اصلی آن‌ها بر تولید گوشت است.

مزایای کلیدی پرورش جوجه گوشتی آربور آکرز پلاس:

• رشد سریع و دوره پرورش کوتاه: جوجه‌های آربور آکرز پلاس به سرعت رشد می‌کنند و در مدت زمان کوتاهی به وزن مطلوب کشتار می‌رسند. این ویژگی به مرغداران این امکان را می‌دهد که چرخه‌های پرورش را در زمان کمتری به اتمام رسانده و بهره‌وری را افزایش دهند. به عنوان مثال،وزن متوسط این نژاد در سن 35 روزگی حدود 2.287 کیلوگرم، در 42 روزگی تقریباً 2.981 کیلوگرم و در 56 روزگی به طور میانگین 4.263 کیلوگرم است. مرغ آربور آکرز در شش هفته اول زندگی به افزایش وزن زنده قابل توجه ۲.۷ کیلوگرم می‌رسد و حداکثر وزن آن‌ها در هشت هفتگی ۲.۹ کیلوگرم است.
• ضریب تبدیل غذایی بهینه (FCR): این نژاد به نحو احسن از خوراک استفاده می‌کند و دارای ضریب تبدیل غذایی مناسبی است. به عبارت ساده‌تر، با مصرف مقدار مشخصی خوراک، میزان بیشتری گوشت باکیفیت تولید می‌کند که منجر به کاهش هزینه‌های تولید می‌شود.
• کیفیت ممتاز گوشت: گوشت مرغ‌های نژاد آربور آکرز پلاس از کیفیت بالایی برخوردار بوده و طعم و بافت مطلوبی برای مصرف انسانی دارد. ماهیچه‌های سینه آن‌ها به خوبی توسعه یافته و میزان چربی گوشت پایین است که آن را لذیذ و مطلوب می‌سازد.

سایر خصوصیات قابل توجه مرغ پلاس که می‌توان به آن اشاره کرد، شامل:

• کارایی بالا در تولید گوشت مرغ
• عملکرد مطلوب و سازگاری با شرایط مختلف پرورش
• سودآوری مناسب برای کارخانه‌های جوجه‌کشی و واحدهای پرورش مرغ گوشتی
• کیفیت بالای گوشت و ظاهر جذاب برای جذب مصرف‌کنندگان