به گزارش خبر گزاری بخش بین الملل ITPNews:
با توجه به چالش های متعددی که تولیدکنندگان دام و طیور با آن مواجه هستند، از مسألۀ مهم تغییرات آب و هوایی گرفته تا تولید گوشت و تخم مرغ غیر حیوانی یک سؤال در اینجا مطرح می شود و آن اینست که آیا تولید غذا در آینده همچنان به وجود حیوانات وابسته خواهد بود؟طبق نظر Vaughn Holder مدیر پروژۀ تحقیقاتی تغذیه با گوشت گوساله “بله قطعاً وابسته خواهد بود.”
وی اذعان می دارد اطلاعات پیرامون اهمیت نقش دام در تضمین غذای آینده و کاهش تغییرات آب و هوایی واضح و روشن است – بدون دامپروری اتفاق نخواهد افتاد!

در وبیناری که سپتامبر گذشته برگزار شد Holder اظهار کرد: “معمولاً منظور ما از آینده سال 2050 است و در رابطه با تولید غذای کافی برای تغذیۀ جمعیت جهان در سال 2050 میلادی صحبت می کنیم و این اشتباه است! بلکه درست این است که از نحوۀ تغذیۀ جمعیت جهان در حال حاضر بگوییم.”
این بدین دلیل است که مصرف پروتئین به همراه مسائل زیست محیطی برای 205 کشور جهان بر اساس پروتئین ناخالص حساب می شود و هضم پذیری یا میزان اسید آمینۀ موجود در آن پروتئین برای برطرف کردن نیازهای تغذیه ای انسان برشمرده نمی شوند.
چنانچه بخواهیم آن پارامترهای دیگر را هم برشماریم تنها یک سوم آن تعداد کشورها از میزان کافی پروتئین برخوردار خواهند بود و دو سوم دیگر تنها پروتئین گیاهی دریافت می کنند و پروتئین گیاهی در مقایسه با پروتئین حیوانی برای انسان قابلیت هضم کمتری دارد که به اعتقاد Holder این وحشتناک است.

وی در ادامه عنوان می کند: “به همین دلیل هر گونه صحبت از مداخلۀ اجتماعی که منجر به کاهش تولیدات غذایی در جهان گردد، نوعی بی مسئولیتی تلقی می شود. ما به کالری بیشتر نیاز نداریم؛ ما به مواد غذایی بیشتر نیاز داریم. مواجهه با موضوعی مثل تغییرات جوی آسان نیست و به همین راحتی هم نمی توانیم بگوییم که دامپروری را حذف کنیم.”

تنها 4 درصد زمین های جهان قابل کشت و زراعی محسوب می شوند که برای تغذیۀ جمعیت جهان کافی نیست. دامپروری و مرغداری نیز از مواد غذایی مهم و پروتئین لازم برای انسان است.
طیور از گیاهان تغذیه می کنند که پروتئین کافی ندارند بنابراین انسان با افزودن پروتئین به جیره خوراک طیور، آن را متعادل می سازد. این کار منجر به غنی سازی تغذیۀ انسان می شود و بسیار بهتر از این است که انسان مستقیماً پروتئین ذرت و سویا را دریافت کند.

بر طبق اطلاعات و آمار سازمان ملل 86 درصد از خوراک دام  برای مصارف انسانی نیست.
نکتۀ دیگر آن که کاهش تولید گوشت در یکی دو کشور نیاز و تقاضای جهانی را کاهش نمی دهد بلکه فقط تولیدات گوشت را در جای دیگری بالا می برد که در نتیجه انتشار گازهای کربن بیشتری را هم به دنبال خواهد داشت.

در همین حال، جایگزین کردن تولید مواد غذایی با فراوری آن – مثل تولید تخم مرغ و شیر و گوشت گیاهی (غیر حیوانی) – پروتئین جدیدی به سبد غذایی انسان نمی افزاید بلکه فقط مصرف کنندۀ جدید اضافه می کند. “پس چگونه تولیدات غذایی را بالا ببریم و انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهیم؟”

اگر جهان قادر بود دانش دامپروری صحیح و کارامد را به آن بخش دیگر از جهان تعمیم دهد انتشار گاز کربن تا سقف 45 درصد کاهش می یافت و این تفاوت بزرگی است. این رویه می تواند شامل چرا بردن حیوانات به علفزارها باشد اما دامپرور با خوراندن فراورده های جانبی و مغذی به دام از رفتن آنها به علفزارها و انتشار گاز کربن در آنجا ممانعت می کند در مقابل می بایست بابت این اهداف کربن زدایی از محیط زیست به دامپرور پول پرداخت شود.